زاهدا من که خراباتی و مستم به تو چه؟

ساغر و باده بود بر سر دستم به تو چه؟

تو اگر گوشه ی محراب نشستی صنمی گفت چرا؟

من اگر گوشه ی میخانه نشستم به تو چه؟

آتش دوزخ اگر قصد تو و ما بکند

تو که خشکی چه به من ، من که تر هستم به تو چه؟

سمت و سوی زندگیت را باید عوض کنی ،

از فکر به احساس ،

از منطق به عشق

و از قیاس به نغمه ای دلکش و عاشقانه.

این کاری ممکن است ، شدنی است. زیرا نغمه و آواز و ترانه به دل های ما نزدیک ترند ، تا فکر .

رابطه نغمه و دل ، رابطه ای طبیعی است .

رابطه  شور عاشقانه و دل ، رابطه ای طبیعی است .

بدیهی ست عشق برای دل ، طبیعی تر از منطق است .

منطق را می آموزند ، اما عشق آمدنی است نه آموختنی.

عاشقی نه به کسب است و نه به اختیار .

عشق ، سرشت و سرنوشت ماست .

منطق، اختراع اجتماع است ،